من نوعی شوخ طبعی دارم که در بیشتر موارد دوستش ندارم و با خودم فکر میکنم که باید این اخلاق و عادت رو کنار بگذارم اما همیشه نمیشه.
حالا که با خودم رو راست ترم میدونم چرا؟ برای تلطیففف رفتارهای دیگران و کاهش استرس هام!
اگر از اردیبهشت ماه 1403 حساب کنم اینبار دومه که به خونه ی پدری میام..مامان باز اخم میکنه تیکه میندازه غر میزنه و من شوخی میکنم تا اون بار از روی دوشم برداشته بشه من اینم؟ نمیدونم؟
نمیدانم هر بار چگونه به این نقطه بر میگردم ...از هر راهی که رفتم آخر به همینجا ختم میشود ، پشت همین پنجره .
البته خودم میدانم ، هیچ راهی نرفته ام .. به بیراه رفتن که راه نیست.
نمیشود که روی ویرانه بنایی محکم و استوار ساخت ...اولین قدم از راه جدید خرابکاریست! خراب کردن هر آنچه که باقی مانده است .
البته بازهم میدانم که نمیشود ..سی سال زنگار زندگی الکی نیست ..
میدانی؟ بدی ماجرا اینست که خودم میدانم!
And I know
I may end up failing too
But I know
You were just like me with
someone disappointed in you
در بندر آبی چشمانت
باران رنگ های آهنگین دارد
خورشید و بادبان های خیره کننده
سفر خود را در بی نهایت تصویر می کنند.
در بندر آبی چشمانت
پنجره ای گشوده به دریا
و پرنده هایی در دوردست
به جستجوی سرزمین های به دنیا نیامده.
در بندر آبی چشمانت
برف در تابستان می آید.
کشتی هایی با بار فیروزه
که دریا را در خود غرقه می سازند
بی آنکه خود غرق شوند.
در بندر آبی چشمانت
بر صخره های پراکنده می دوم چون کودکی
عطر دریا را به درون می کشم
و خسته باز می گردم چون پرنده ای.
در بندر آبی چشمانت
سنگ ها آواز شبانه می خوانند
در کتاب بسته ی چشمانت
چه کسی هزار شعر پنهان کرده است؟
ای کاش ، ای کاش دریانوردی بودم
ای کاش قایقی داشتم
تا هر شامگاه در بندر آبی چشمانت
بادبان بر افرازم.
